تأثیر تمرین اینتروال با شدت متوسط بر میزان مقاومت قلب به ایسکمی القایی در موش های نر بالغ

زمینه و هدف: سکته قلبی یکی از دلایل عمده مرگ و میر در دنیا می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات تمرین اینتروال با شدت متوسط بر میزان مقاومت به ایسکمی القایی قلبی در موش های نر بالغ بود. روش بررسی: در این مطالعه، 16 عدد از رت های نر بالغ نژاد ویستار به طور تصادفی به دوگروه 8 تایی کنترل و تمرین با شدت متوسط تقسیم شدند. در پایان هفته شانزدهم تمرین، همه رت ها ایزوپروترنول (دوز 85 میلی گرم برکیلوگرم) را به صورت 2 روز متوالی و به صورت درون صفاقی دریافت کردند، سپس شاخص های عملکردی قلب {ضربان قلب، فشار دیاستولی (dbp)،      فشار سیستولی (sbp)،  ±dp/dt maxبطن چپ}، شاخص های بیوشیمیایی آسیب بافتی        (ctni و tnf-α بافت قلبی) اندازه گیری شد، همچنین میزان آسیب بافت قلب، با بررسی های هیستوپاتولوژیکی مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با استفاده از تست ناپارامتریک من ویتنی و تی تست مستقل تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری، 05/0p< در نظر گرفته شد. یافته ها: در فاکتورهای عملکردی قلب {شامل ضربان قلب (130/0>p)، فشار سیستول (48/0>p) و دیاستول (72/0>p)}، تفاوت معنی داری میان گروه ها مشاهده نشد. اما دیگر فاکتور های عملکردی قلب شامل ±dp/dt max بطن چپ در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل، تفاوت معنی داری داشت (01/0>p). میزان ctni بافتی در گروه تمرینی، به طور معنی داری بیش از گروه کنترل بود (009/0>p) و در گروه تمرینی، میزان tnf-α بافت قلب نسبت به گروه کنترل، به طور معنی داری کمتر بود (029/0>p). بررسی های هیستوپاتولوژی، تأثیر مثبت پروتکل تمرینی را بر کاهش آسیب بافت قلب در شرایط ایسکمی نشان داد (003/0>p). نتیجه گیری: نتایج نشان داد تمرین اینتروال با شدت متوسط، اثرات محافظتی در برابر آسیب قلب ناشی از تزریق ایزوپروترنول را دارد.